Onszelf voorstellen, we doen het zeer regelmatig in ons leven. Zodra we ergens nieuwe mensen ontmoeten, hoort dit er gewoon bij. Een nieuwe baan, een opleiding/cursus, groepsactiviteit, nieuwe hobby…je kunt het zo gek niet bedenken of het bekende ‘voorstelrondje’ dient zich aan. “Hallo”, je vertelt je naam, waar je woont, wat je beroep is, of je een relatie hebt of niet, wat je hobby’s zijn. Geheel afhankelijk van de omgeving waar jij je in bevindt, zijn dit meestal de dingen die op tafel komen. Pffff, eigenlijk supersaai! Hoe komt het toch dat we veelal in zo’n standaard manier belanden? En wat zegt deze informatie nu echt over jou? Niet veel toch?
Gelukkig heb ik inmiddels ook hele leuke, originele en creatieve manieren mogen ervaren.
Zo ging ik met kerst op een korte wandelvakantie. Heerlijk in een groep met gelijkgestemden, zo’n 20 km per dag wandelen in de natuur. Niks verplichte, opgeprikte kerstdiners! Ik heb echt werkelijk niks met kerst, dus meestal probeer ik de boel te ontvluchten. De eerste dag stond er al meteen een wandeling op het programma. Dus ‘Hup!’ wandelschoenen aan en gaan. Geen standaard ‘voorstelrondjes’ maar heerlijk meteen de natuur in. Al snel raakte ik aan de praat met één van de groepsgenoten over onze gezamenlijke ‘liefde’ voor kleurrijke brillen. Want ja, zij droeg net zo’n opvallende bril als ik. We bleken ook nog eens verknocht te zijn aan hetzelfde merk. Al gezellig pratend en lachend, legden we de eerste kilometers af. Onderweg zo nu en dan nog eens een ‘babbel’ met één van de andere reisgenoten. Nergens ging het over namen, banen, woonplaatsen of iets van die standaard gegevens. Pas toen we ’s avonds weer met elkaar aan tafel belanden voor het eerste diner, werden er namen uitgewisseld. Toch wel handig om iemand aan te kunnen spreken en niet te hoeven roepen: “Hey, jij met die oranje bril”! Ondertussen wisten we wel al veel meer van elkaar dan enkel onze namen.
Ook tijdens een mooie masterclass voor Toezichthouders mocht ik een andere manier van het ‘voorstelrondje’ ervaren. We stonden met elkaar in een kring. Wanneer je aan de beurt was, iemand gaf steeds het stokje door aan een ander, deed je een stap naar voren. Oké, je noemde wel je naam maar het belangrijkste was om een ‘talent’ te noemen. Iets waar jij goed in bent, waarvan je dacht dat niemand in de groep dat ook zou kunnen. De leukste talenten werden benoemd zoals: 10 minuten lang in een ijsbad zitten (brrrr, ik doe het niet na), kerkorgel spelen, een complete Indische rijsttafel klaarmaken en ga zo maar door. “Tjonge”, dacht ik. Wat heb ik aan talent wat niemand anders kan? Mijn brein maakte inmiddels overuren. Op het moment dat ik aan de beurt was, zette ik een stap naar voren. Noemde mijn naam en zei: “Ik ehhh, ik kan zingen!” Het floepte zomaar spontaan mijn mond uit. “Zingen?”, dacht ik. Hoe kan ik dat nu noemen? Dat is toch niet bijzonder? Er zingen toch wel meer mensen? Ik had van tevoren helemaal niet bedacht dat ik dit zou zeggen. Mijn onderbewuste brein had het duidelijk van mij overgenomen. De groep reageerde heel enthousiast. “Oh”, wat leuk! Waar doe je dat? En met wie? Zing eens iets? Grappig deze reacties. Die had ik echt niet zien aankomen. Het leuke van deze manier van ‘voorstellen’ was dat iedereen van elkaar had onthouden welk talent iemand had. Dat maakte het heel bijzonder. Ik ga deze manier zeker zelf nog eens toepassen tijdens één van mijn workshops.
Toch, de meest originele manier van ‘voorstellen’ is toch wel tijdens een workshop die ik onlangs volgde rondom ‘authenticiteit’. Hier was geen sprake van in een kring staan of zitten. Nee, je ging meteen aan de slag met je buurvrouw (toevallig waren er allemaal vrouwen). De opdracht luidde: stel je zelf voor aan de hand van je keukenkastje of groentelade in je koelkast. “Huh?!” wat moet ik daar nu mee? Mijn brein schoot alle kanten op. Hoe kan ik mijzelf nu voorstellen aan de hand van mijn groentelade? Want, dat was mijn onderwerp. Echt hoor, hier kon ik helemaal niets mee. Mijn lijf ging volledig in de weerstand. En toch, zette ik deze weerstand opzij en begon te vertellen wat er allemaal in mijn groentelade te vinden was. Nog altijd zonder idee waar dit toe zou leiden. Maar, dit was nog niet alles! De vervolgopdracht was om één van de voorwerpen in die groentelade te ‘worden’. “Ja hoor!”, kan het nog gekker? Dacht ik. Zonder er verder bij na te denken, gaf ik mij over aan het proces. Mijn lijf nam automatisch een andere houding aan, mijn stem klonk opeens heel anders. “Ik ben, een granaatappel”, ze ik tegen mijn tegenspeelster. “Je weet wel, zo’n ronde met allemaal ‘pitjes’ vanbinnen. Brrrr, ik heb het wel een beetje koud hoor. Mijn huid is helemaal rood/roze van de kou, bibber, bibber. Oh, en ik lig hier gelukkig niet alleen. Nee, ik heb gezellige woongenootjes zoals de spinazie, komkommer en paprika’s. Samen zijn we een heel kleurrijk stel! Rood/roze, groen, geel, oranje. Net de schijf van ‘vier’! Ha, ik hoor je nu denken. Het is toch de schijf van vijf? Ja precies! Maar ik ben niet standaard dus daar doe ik niet aan”.
Ondertussen hoorde ik om mij heen een hoop gelach en geschater. Bij mijzelf rolden de tranen van het lachen over mijn wangen. Wat was dit een heerlijke oefening, geweldig! En weet je wat zo leuk was? Ik heb de hele workshop de naam van mijn tegenspeelster niet onthouden maar zag steeds de ‘gootsteenontstopper’ voor mij die zij werd tijdens de oefening. ‘Plop, plop!’ Pas aan het eind van de dag wist ik welke naam er bij haar hoorde, maar ik zag vooral de leuke, spontane en speelse persoon.
Echt hè! Wat een mooie opties om jezelf ‘voor te stellen’. Dat kan natuurlijk ook met ‘pen’, op papier, beeldscherm of iets in die geest. Ja, zo las ik een post van Odette waarin zij haar naam gebruikte om een gedicht te schrijven. Dat raakte mij. Heel mooi en indrukwekkend vond ik dat. Mijn brein raakte meteen ‘geprikkeld’ dus, schreef ook ik mijn naam in een kort gedicht. Kijk maar eens in de bijgevoegde foto. Dan lees je wie ik ben.
En jij? Wat spreekt jou aan? Op welke manier zou jij je willen voorstellen? Ik ben benieuwd. Voor mij staat in ieder geval als een paal bovenwater, dat ik mijzelf blijf uitdagen om mijzelf op een ‘speelse’ en ‘creatieve’ manier voor te stellen!
