Er zijn van die momenten in je leven dat je op de proef gesteld wordt. Dat de dingen niet gaan zoals jij dat wilt. Verwachtingen die niet uitkomen, het verhaal er opeens anders uitziet. Momenten waarop emoties het overnemen van je ratio, je hoofd overuren maakt. Waardoor je je hart en onderbuikgevoel niet meer waarneemt. Momenten waarop gedachten een eigen leven gaan leiden. Jou een verhaal vertellen waarin je heilig gelooft. Momenten waarop je dreigt jezelf te verliezen. Dit soort momenten ken ik maar al te goed. Maar, tegenwoordig lukt het mij steeds meer om mijn ‘hulplijnen’ in te schakelen. Hulplijnen die mij weer even herinneren aan wie ik ten diepste ben. Wat mijn talent, mijn kracht en mijn gave is. En vooral, hoe ik daarbij kan blijven…zonder in het diepe, zwarte gat te zinken.
Mijn hulplijnen zijn heel bijzonder. Het zijn mijn ‘Meesters’, die mij geleerd hebben hoe ik kan ‘zijn’ met wie ik ben. Hoe ik kan blijven staan, in mijn kleurrijke schoenen. Hoe ik meer kan leven vanuit vrij bewustzijn. Hoe ik al die gedachten die zich in mijn hoofd nestelen, los kan laten. Als een ballon die ‘fluitend’ leegloopt. Hoe ik kan voelen, wat mijn hart en mijn onderbuik mij te vertellen hebben. En vooral, hoe ik mijn eigen koers kan blijven varen.
Aan de ene kant is er Perkamentus. Eigen-zinnig, onvoorspelbaar en wijs. Vrij van (voor)oordelen, zowel naar de mensheid om zich heen als naar zichzelf. Een magiër, een zonderling misschien ook wel. De rustige, aanschouwende en ja..iemand die vanuit helicopterview de wereld bekijkt en altijd klaar staat om mensen te helpen. Hij neemt waar, spiegelt én…zegt waar het op staat. Perkamentus leert mij, om vast te houden aan mijn eigenzinnigheid. Mijn wijsheid, mijn leiderschap en mijn aanschouwende blik. Hij stimuleert mij om mijn weg te volgen, waarin ik deze eigenschappen vol kan benutten.
Aan de andere kant is er Pippi Langkous. De nieuwsgierige, levendige en vooral moedige. Die met lef en bravour de wereld ontdekt. Altijd in avonturen belandt en…zichzelf met regelmaat in de nesten werkt. Maar ondanks dat, vind ze keer op keer een oplossing. Ondernemend, vol ideeën en altijd samen met haar vriendjes. Pippi leert mij om ‘veerkrachtig’ te blijven op momenten dat het leven even tegenzit. Mijn vrolijke, nieuwsgierige en vooral levendige zelf te blijven. Om met die open, nieuwsgierige blik, iedere nieuwe situatie in te stappen. Om dingen uit te proberen, om er vervolgens achter te komen of iets wel of niet bij mij past. Want hé, als je het niet geprobeerd hebt, weet je het tenslotte nooit!
En dan is er mijn IK. De kleurrijke toekomstbrenger. Bianca, de oprechte, de eerlijke, de creatieve en artistieke. Die altijd vanuit haar transparante blik de wereld instapt. Die mooie successen boekt en ja, soms ook haar neus stoot. Die altijd weer in haar kleurrijke schoenen terecht komt. Iemand die weet wat zij wil en daar vol voor gaat en haar eigen weg bewandeld. Al is dat niet altijd de meest eenvoudige weg. Met vallen en opstaan en er vooral van leren. Samen met haar meesters. Haar talent, haar kracht, haar gave. Want ja, 3 x 3 is Meesterschap.
