Het is najaar 2023 als ik op een bijeenkomst ben met allemaal snelle denkers, gelijkgestemden. In de koffiepauze raak ik aan de praat met een net zo kleurrijke dame als ik. “Wat doe jij precies?” vraagt ze. Tja, denk ik. Wat doe ik precies? Dat is een goede vraag en weet er niet direct antwoord op te geven. Ik vertel dat ik een eigen bedrijf heb, co-Kreatie. “Met C-K” hoor ik mijzelf zeggen. Lekker eigen-wijs. Want ja, ik houd ervan om het net een tikkeltje anders te doen. Out-of-the-box, speels, creatief.
Voor mij gaat co-Kreatie om samen bouwen, samen creëren. Doorzien wat het vraagstuk van een organisatie is, doorvragen, nieuwsgierig zijn, met een open blik, open vizier. De vinger op de (soms) zere plek leggen, spiegelen, benoemen, om vervolgens samen in gesprek te gaan over (h)erkenning. En ja, ik noem mijzelf ook wel de kleurrijke toekomstbrenger! Kleurrijk als mens, maar vooral kleurrijk in mijn manier van denken. Organisaties helpen in het wendbaar zijn, blijven en worden. Op weg naar een bestendige toekomst.
Terwijl ik dit allemaal vertel, kijkt de dame in kwestie mij indringend aan. “Klinkt boeiend” zegt ze. “Maar wat doe je dan precies?” vervolgt ze. Even ben ik van mijn stuk gebracht. “Huh?!” dat heb ik net toch uitgelegd? Ik doe mijn best om dit niet te laten merken, hoewel ik mij realiseer dat mijn gezicht een open boek is. Het is duidelijk dat ik geen pokerface heb, want krijg direct een reactie van de andere kant. “Ik bedoel dit niet vervelend, begrijp mij niet verkeerd. Maar, mijn oprechte nieuwsgierigheid is waar jij jezelf onderscheid van anderen.
Grappig, denk ik. Zo sterk heb ik er nog niet eerder over nagedacht. En ja, ze heeft gelijk. Wie zit er nu te wachten op een kleurrijke toekomstbrenger? Maar op het moment dat die gedachte zich in mijn hoofd wil nestelen, schud ik die er heel hard weer uit. Niet doen Bianc, nu geen negatieve gedachten. Dat is nergens voor nodig. Je hebt een goed concept. Ik herpak mijzelf en begin te praten.
“Cultuurfotograaf”
Wat ik doe is eigenlijk een soort ‘cultuurfotograaf’ zijn. Met mijn voelsprieten, mijn scherpe blik (door)zie ik heel snel de verbanden in een organisatie. Waar het stroomt, waar juist niet en wat maakt dat het niet stroomt. Ik zie en voel de ‘schuurpunten’ in de onder- en bovenstroom. En ja, die kan ik heel helder in beeld brengen.
Wat ik heel graag doe is dit verhelderen door dit terug te geven aan de organisatie. Met mijn creatieve talent, doe ik dit graag in concrete beelden. Zodat het gesprek opgang komt. Waar herkennen mensen zich in? Waarin niet? Wat roept het op? Hoe zouden zij het zelf graag zien? Zodra er opening ontstaat, kunnen we samen concreter op weg. Een plan maken hoe de toekomst eruit zou mogen zien. Dit vraagt soms om lange adem. Mensen meenemen, vér-leiden in datgene wat ik hen spiegel. Onderzoeken wat er nodig is om samen op weg te gaan. Daar zit mijn kracht, mijn gave, mijn talent. Aan de hand van de ‘cultuurfoto’ van de organisatie, nieuwe paden ontwikkelen, uitstippelen om die vervolgens gezamenlijk te bewandelen.
“Wauw” hoor ik vanaf de andere kant. Dat is een prachtig concept. Daar moet je vooral mee de wereld in. Op dat moment voel ik mijn hart een sprongetje maken. “Ja”, dat is wat ik te doen heb. Mijn talent, mijn gave in de wereld zetten als de ‘cultuurfotograaf’!
