Vrijdagochtend, het is nog vroeg. Buiten is het nog half schemerig. Bianca is al uit de veren, loopt in haar sportoutfit door de keuken. Ze gaat zo lekker slowrunnen in het bos. Wat dat is? Dan ren je in een rustig tempo, in de natuur. Gezellig samen met een groep vrouwen. En dat doet ze regelmatig. Dan houdt ze haar hoofd lekker leeg, zegt ze altijd.
Hup, het is tijd. Dus raapt Bianca haar spullen bij elkaar. Sportschoenen aan, heuptasje mee. Want daar kan ze dan haar sleutels en telefoon veilig in opbergen. Opeens hoor ik haar ook mijn kant uitlopen. “Huh?!” denk ik. Waarom komt ze nou naar mij? Anders gaat ze altijd gewoon meteen de deur uit. Maar nee, dit keer word ik uit mijn veilige schuilplek gehaald en in het heuptasje geduwd. “Ho, ho”, roep ik nog. Ik ben net wakker! Mag ik niet gewoon lekker rustig blijven liggen? Ik hoef niet zo nodig mee hoor.
Ja, oké. Normaal gesproken zou ik mee moeten als Bianca met de auto weg gaat. Ik heet tenslotte niet voor niets een RIJbewijs. Maar met sporten ga ik nooit mee. Veel te lastig en stel je voor dat Bianca mij verliest. Daar zit ik echt niet op te wachten en Bianca ook niet. Dat geeft alleen maar gedoe. Hoe hard ik ook protesteer, het heeft geen nut. Ik besluit dan ook om maar mijn gemak te houden en mijn lot te aanvaarden.
Baf! Met een harde klap beland ik verscholen in het heuptasje op de bijrijdersstoel. “Kan het ook wat rustiger”, roep ik nog. Bianca hoort niets. Ze start de auto en rijdt met ‘gierende piepen’ weg. Ze heeft duidelijk haast. Ook al niets voor haar, want meestal is ze keurig op tijd. Ze is wel een stevige rijder hoor, kan op zich lekker even gas geven. Maar doet dat wel altijd veilig. Gelukkig is de rest van de rit rustig en komen we veilig aan bij het bos. Bianca stapt uit de auto. Hup, heuptas om en daar gaan we dan. Eerst nog even een ‘warming up’ om vervolgens in een rustig tempo het bos in te rennen. Diep weggestopt in het heuptasje voel ik mij wel een beetje misselijk worden. Het tasje schudt behoorlijk door dat geren, zo rustig vind ik dat tempo helemaal niet. Het is hier ook nog eens pikkedonker. Door de ritssluiting kan ik soms een kleine glimp van de omgeving zien. Ik probeer mij wat te bewegen. Oef, dat valt niet mee want er drukt ook nog een telefoon en sleutelbos tegen mijn platte lijf.
Plots staat Bianca stil. De rits van het tasje wordt opengeritst en ze pakt haar telefoon eruit. Oh, ze gaat foto’s maken. Ja dat doet ze graag, dat weet ik wel. Meestal heeft ze dan zo’n echte fotocamera bij zich met van die grote lenzen. Dan maakt ze foto’s van de natuur, dieren, mensen of hele creatieve dingen. Maar die camera kan ze natuurlijk niet meenemen met slowrunnen. Hoewel ik haar dat ook al eens heb zien doen. Maar, ik snap wel dat een telefoon iets makkelijker meenemen is.
Ik voel dat ik een heel stuk mee omhoog wordt geschoven. Dat ging maar net goed, bijna was ik meegetrokken met de telefoon. Poeh, ik hoop maar dat Bianca niet al te veel foto’s maakt vandaag. De telefoon wordt weer terug gestopt en ‘hop’ daar gaan we weer. “Ohhh, ik weet niet of ik dit wel fijn vind hoor”.
Na een tijdje herhaalt het ritueel zich. Bianca stopt, rits open en ‘zoef’ telefoon eruit. Dit keer gaat het niet goed. Ik voel dat ik word meegetrokken….”Nee!”, gil ik hard. “Kijk uit!”. Maar het is al te laat. Even voel ik mij door de lucht zweven om vervolgens ‘Plof’ met een fikse dreun op de bosgrond te belanden. “Uche, uche, pffrrt”, zand in mijn mond…jakkes! Beduusd blijf ik even liggen. Ik was er al bang voor dat dit zou gaan gebeuren. Waarom heeft Bianca mij dan ook meegenomen. Ik hoop maar dat ze door heeft dat ik hier lig.
Nog geen drie tellen later zie ik Bianca echter wegrennen. “Neeeeee”, roep ik. “Heeeelp! Ik ben hier!!!! Oehoe, Bianca! Hierbeneden op de grond!”
Maar hoe ik ook probeer om de aandacht van Bianca te trekken, ze hoort en ziet mij niet. Verdrietig blijf ik liggen. “Wat nu? “, denk ik. Hoe kom ik nu terug bij Bianca? Ik heb werkelijk geen idee. De tranen biggelen over mijn wangen. Hoe kan Bianca mij nu zo vergeten? Zonder mij kan ze toch niet? Ik hoop maar dat ze ontdekt dat ik kwijt ben en ze mij nog komt zoeken. De minuten verstrijken, maar Bianca is in geen velden of wegen te bekennen.
Opeens zie ik een paar grote sportschoenen aankomen. Het zijn schoenen van een grote man die aan het rennen is. “Hallo”, roep ik. “Help alsjeblieft. Ik lig hier een beetje kou te vatten. Kun je mij alsjeblieft helpen”. De man stopt en buigt naar de grond. “Wat doe jij daar nou RIJbewijs”, zegt hij. “Tja, ik zat veilig in het heuptasje van Bianca maar ben eruit gevallen”, zeg ik.
Ik zie de man om zich heen kijken, vermoedelijk zoekend naar Bianca. Maar ja, die is allang het bos weer uit. De man pakt mij op en stopt mij in zijn jaszak. “Nou, ik zal je maar meenemen en eens kijken of we de rechtmatige eigenaar terug kunnen vinden”, hoor ik hem zeggen. En hup, daar ga ik weer. Dit keer warm en donker weggestopt in de jaszak van deze vriendelijke meneer.
Na een tijdje word ik uit de jaszak geplukt en beland ik in een warme kamer op tafel. Ik ben blij dat ik even kan uitrusten. Pfff, wat een avontuur. Maar, ik mis Bianca wel. Waar zou zij zijn? En, hoe weet zij nu dat ik hier lig? Ik voel mij een beetje verdrietig worden. Als die meneer nou maar weet waar Bianca woont, dan kom ik misschien wel weer bij haar terug. Ik hoop het zo, want ik wil Bianca niet kwijt. Ik hoor dat de man iets zegt. “Oké, nu eens kijken hoe we jou terugkrijgen bij de eigenaar”. Gelukkig staat Bianca’s naam op mij geschreven. Dat biedt perspectief, dan kan de man haar wellicht traceren. Ik zie dat hij Bianca opzoekt op LinkedIn en vervolgens een berichtje achter laat. “Bianca, ben jij jouw RIJbewijs kwijt? Zo ja, dan heb ik je gevonden in het bos vanmorgen”, schrijft hij. Nu is het afwachten. Er tikken een aantal uren voorbij, maar dan hoor ik de man vertellen dat hij Bianca heeft gevonden. “Joepie!!!”, schreeuw ik. “Ik mag weer naar huis, naar mijn eigen Bianca!” Want hoe avontuurlijk ik het ook allemaal vond, daar ben ik toch wel het liefst hoor.
Bianca is altijd echt heel zorgzaam voor mij. Eigenlijk wel voor al haar spullen. Ze is altijd super netjes, opgeruimd, gezellig en vrolijk. Dat zij nu deze ene keer een beetje minder oplette…tja dat kan gebeuren. Blijkbaar was ze niet helemaal zichzelf. Want anders zou ze mij nooit verliezen. Nee, ik ken Bianca vooral als iemand die nadenkt voordat ze iets doet, weet waar ze mee bezig is, geordend en zeker van haar zaak. Spontaan is ze absoluut, maar dan meer als spontaan leuke dingen doen, op iets reageren, heel enthousiast kunnen zijn en er dan vol instappen. Maar onnadenkend…nee dat is niks voor haar.
Nou, gelukkig komt het allemaal goed en zal ik haar snel weer zien. Nu heb ik eerst nog even een fikse reis voor de boeg. Want ja, ik moet nog wel even met een heuse ‘postduif’ naar haar toevliegen!
