Het is vlak voor het einde van het jaar als ik de troon van ‘de terugblik’ beklim. Een lang, kronkelend pad ligt achter mij. Met mijn benen opgetrokken, nestel ik mij comfortabel in de grote, diepe zitting. Zo zit ik een tijdje voor mij uit te staren, de grote wereld die onder mij ligt aanschouwend. In de verte zie ik het pad wat achter mij ligt, wat ik in 2023 heb mogen bewandelen. Een pad met ongelooflijk veel verschillende dimensies. Momenten waarop de wandeling als vanzelf ging, in de cadans van mijn authentieke zelf, als in een flow. Andere dagen was het pad grillig, met veel obstakels die ik heb mogen overwinnen. Obstakels waarbij ik mijzelf tegenkwam. Het soms voelde alsof ik tegengehouden werd, stilstand de enige optie was. Alsof het pad mij wilde vertellen dat ik daar, op die plek, iets te doen, te leren had. En ja, ik heb zeker veel geleerd het afgelopen jaar.
Stilstaan, is echter iets wat mij minder past. Waar het ongemakkelijk wordt. En toch, ging ik het aan. Stond ik zo nu en dan stil, al dan niet gedwongen, en luisterde ik naar de stilte. Naar wat er in de stilte naar boven kwam. Want inmiddels weet ik dat in de stilte de beste antwoorden verschijnen. Maar, ik zou ik niet zijn als ik na die stilte niet weer in beweging kwam om vooruit te gaan. Voorwaarts de toekomst tegemoet, richting het jaar 2024. Altijd vanuit het positieve, ondernemen en onderzoeken waar het pad mij brengt.
En zo vervolgde ik mijn reis om op mijn pad mooie hoogtepunten te bereiken, (nieuwe) mensen te ontmoeten, diepe verbindingen aan te gaan. Hoogtepunten waarin ik (nog meer) leerde wat mijn talent en gave is, mijn ondernemende geest, mijn bestuurlijke kanten en ja, ook mijn creatieve, artistieke en vooral kunstzinnige kant. Ik leerde mijn innerlijke kleurrijkheid volledig te zien en omarmen en deze vooral niet langer te verbergen. Maar ontdekte ook dat ik een inspiratie ben voor vele mensen in mijn omgeving en dat daar mijn missie ligt. Mensen raken, (ver)leiden, verbinden, verhelderen, zodat zijzelf zien wat hun stralende talenten zijn. Hoe zij deze kunnen zien, omarmen, ontwikkelen en benutten.
Ook leerde ik omgaan met (grote) teleurstellingen. Zoals een baan, waarvan ik dacht dat dit mijn droombaan was, die ik aan kon raken maar toch net door mijn vingers glipte. Blijkbaar was dit toch niet de juiste baan, op het juiste moment.
Ik mijmer nog een tijdje verder en bedenk dat 2023 ondanks alles een groot geschenk was. Een jaar waarin ik leerde om dankbaar te zijn. Dankbaar voor iedereen die mijn pad kruiste, waarvan ik mocht leren, met wie ik mocht samenwerken, waar ik inspiratie van kreeg en de mensen die ik mocht helpen in hun groei en ontwikkeling. Dankbaar dat ik op deze wereld mag rondhuppelen als mijn kleurrijke, eigenzinnige ik. Ik koester alle momenten van het afgelopen jaar en kijk met heel veel vertrouwen naar de troon van ‘de toekomst’. Die beklim ik morgen…om verder te groeien, vóóruit zoals ik dat altijd doe. Vol energie, kracht, zachtheid en zelfzorg. Stapje voor stapje, soms even met mijn ogen dicht, om te voelen of ik nog op het juiste pad loop.
