Ja! Ik heb mijzelf aangemeld voor een heuse schrijfchallenge! 30 dagen lang aan de hand van opdrachten aan de slag. Benieuwd wat er uit mijn pen gaat rollen. Als ‘voorproefje’ lees ik vandaag al een eerste opdracht op facebook. Een soort opwarm oefening zeg maar. De opdracht luidt: kies een woord wat in je opkomt. Type dit in op google en klik op ‘afbeelding’. Welke afbeelding komt er naar boven? Wat zie je? Dit wordt de basis voor jouw ‘schrijfverzinsel’.
“Ehhh”, denk ik een woord. Tja, ik ben al een dikke week geveld door de griep. Gelukkig ben ik wel weer aan het opkrabbelen maar mijn hoofd voelt nog als een ‘Wattenhoofd’. Dit wordt het woord wat ik google en vind een afbeelding van een dame met haar hoofd in de wolken.
Ik tuur naar de afbeelding. Poeh! Mijn creatieve brein lijkt mij toch echt even in de steek te laten. Normaliter vloeien de woorden er vrij snel uit. Weet ik, zonder erbij na te denken, van alles uit mijn mouw (of…pen) te schudden. Maar nu? Nee hoor, de boel stokt in mijn bovenkamer. Er zitten een paar grote ‘watten’ in de weg. Je weet wel, van die witte, pluizige bollen. Als je eraan trekt, krijg je van die plukken. De één wat dikker dan de ander. Soms wat dradig, soms met wat meer pluis. En als je langer trekt dan wordt die pluk wat doorzichtig, kun je er een beetje tussendoor gluren. Ergens voorhouden alsof er een laagje mist overheen hangt. Er een soort waas ontstaat. Nou ja, die pluizige, mistige waas hangt nu dus ook in mijn hoofd. Echt heel irritant.
Ik probeer helder na te denken, maar wat ik ook doe de mist wil maar niet opstijgen. Letterlijk ‘potdicht’ zit de boel. Net als met echte mist. Dan heb je ook van die dagen dat, hoe de zon ook haar best doet, ze er met geen mogelijkheid doorheen komt. Tja, zo is dat vandaag ook bij mij. Wat ik ook probeer om weer wat ‘helderheid’ te creëren in mijn ‘bovenkamer’ er gebeurt helemaal niets. Er zit letterlijk geen beweging in. Misschien kan ik die wolken uit mijn hoofd blazen. Dan waaien die wolken vanzelf voorbij. Ik tuit mijn lippen en blaas…’pffffffff’ en blaas ‘pfffffff’. Ik blaas harder, harder en harder. Mijn wangen rond en bol. Maar nee hoor, er komt geen beweging. ‘Muurvast’ zit het daarboven. Er zit niets anders op dan mij er maar aan overgeven.
Ik kijk nog maar eens naar de afbeelding op google. De dame met haar hoofd in de wolken. Een wandelend lijf met een hele grote wolk als hoofd. Je ziet nog net haar nek. Gelukkig zweeft een wolk in de lucht. Dan voelt haar hoofd tenminste niet zo zwaar. Sterker nog. Ze wordt zelfs een beetje omhooggetild door die wolk. Die houdt haar overeind. Rechtop, schouders naar achteren, hoofd omhoog. Heeft het toch nog een nuttige functie die wolk om haar hoofd. Want ja, verder ziet ze natuurlijk geen ‘wolk’ voor ogen.
Er hangt nog een wolk achter. Ik hoop maar voor haar dat die daar blijft hangen. Als die ook nog om haar hoofd heen schuift dan hebben we het fenomeen ‘stapelwolk’. Als twee luchtbellen die in elkaar overgaan. Voor je het weet hebben we dan een hele ‘wolkendeken’. Daar komt ze voorlopig echt niet meer vanaf. Maar gelukkig valt het mee. Er hangt maar één wolk om haar hoofd.
Met haar hoofd in de wolken, zeggen we ook wel eens. Een gezegde die betekent dat iemand zo gelukkig is dat diegene niet goed oplet. Eureka! Dat is het! Deze dame is zóóóó gelukkig dat ze niets ziet, niet goed oplet en dus ook niet kijkt waar ze loopt. Het heeft helemaal niets te maken met mistig, grijs, donker. Nee joh! Ze loopt alsof ze zweeft, alsof ze in de zevende hemel is! Dat wakkert dan wel meteen mijn nieuwsgierigheid aan. Wat maakt dat ze zweeft? Dat ze zich in de zevende hemel voelt? Misschien omdat ze voelt dat de lente eraan komt, dat de zon zich weer wat vaker laat zien. Dat het al februari is én dat binnenkort de échte 30 dagen challenge van start gaat. Of, omdat ze een nieuwe baan heeft waar ze heel veel zin in heeft! Of, omdat ze net een nieuwe jurk gekocht heeft die haar gewéldig staat! Of….., ja zo kan ik nog heel veel redenen bedenken waarom ze met haar hoofd in de wolken loopt.
Loop jij wel eens met je hoofd in de wolken? Zie je dan ook niets om je heen? Vergeet jij dan ook alles en iedereen in de wereld? Ik ken dat gevoel wel hoor. Dan ben ik werkelijk niet wie ik anders ben. Normaal gesproken ben ik heel punctueel. Ik weet altijd wanneer iemand jarig is zodat ik diegene kan feliciteren met een kaartje, appje of een andere attentie. Ook weet ik altijd alles te vinden in huis, in mijn tas, heb ik letterlijk voor alles een vaste plek. Ik weet heel goed wat ik doe, waar ik mee bezig ben en kan dan zo gefocust zijn dat ik de tijd om mij heen vergeet. Maar als ik met mijn hoofd in de wolken loop…tja dan gaat het wel eens mis. Dan stop ik zomaar mijn sleutels in een ander vakje van mijn tas of berg ik iets op, op een plek waarvan ik zeker weet dat ik het daar wel weer terugvind. Niet dus! Dan kan ik een wandeling maken in de natuur zonder dat ik ook maar iets van die natuur in mij opneem. Super zonde! Zo kan ik ook muziek opzetten en dan niet eens opmerken dat ik dat gedaan heb. Of, op de fiets naar huis fietsen en thuisgekomen bedenken dat ik niet meer weet waar ik langs ben gefietst. Eigenlijk best apart dat je zo met je hoofd in de wolken kan zitten dat je echt alles om je heen vergeet, niet opslaat. Maar, vandaag is het bij mij geen moment van met mijn hoofd in de wolken lopen. Het is meer een wazige, mistige wolk die zich in mijn hoofd heeft gewrongen. Ik kan alles om mij heen waarnemen, zien, weet op zich wel wat ik doe. En toch, het voelt ‘wattig’. Helder nadenken lukt mij niet, kan mij niet lang concentreren, het kost mij letterlijk moeite om ook maar na te denken wat ik vanavond nu weer eens zal eten.
Pffff, niks voor mij! Ik denk dat ik maar eens naar buiten ga. De zon op zoeken, want die is hier ondertussen tevoorschijn gekomen. Wellicht dat die mijn hoofd een beetje kan opwarmen. Zodat die dot ‘watten’ verdwijnt als sneeuw voor de zon!
