Met een licht gespannen gevoel stap ik het veld op bij de paardenstallen. Het paard nog veilig achter een hek, stap voor stap, zodat ik eerst kan voelen hoe het daar is. Of ik nog een stap verder durf. De coach stelt de paarden (eigenlijk zijn het pony’s) aan mij voor. Een heel kleintje, maar super ondeugend. Een wat oudere pony. Een hengst, die is toch echt wel groot. En de liefste van het stel. “Die heb ik voor je uitgekozen”, zegt de coach. Oké, denk ik…die is ook nog best groot. Pfffff, adem in, adem uit. Goed door ademen, mijn voeten stevig op de grond. Voelen, wat gebeurt er in mijn lijf. Ik voel spanning, rond mijn navel, in mijn buik. Ik adem er naartoe. Blaas het eruit. Nog een keer voelen. En zo, na iedere uitademing, verdwijnt de spanning in mijn buik. Het hek naar het paard gaat open. Het dier blijft er rustig staan, verroert zich niet. Ondertussen ga ik aan de slag met pionnen om ‘het systeem’ neer te zetten. Ja, ik heb besloten om een systeem opstelling te doen met paarden. Om te onderzoeken waar mogelijk belemmeringen zitten in het systeem. En paarden zijn gevoelsdieren, spiegelen, zonder oordeel en geven altijd iets terug.
Het systeem staat. Op vragen van de coach vul ik aan met voorwerpen. Symbolen voor bepaalde gebeurtenissen. Bij iedere situatie zie ik het paard reageren. Een snuif, oren die gespitst worden, kauwen, slikken of juist helemaal verstijfd blijven staan. Hoe indrukwekkend om te zien en ervaren dat iedere reactie klopt met wat er in het systeem gevisualiseerd wordt. De coach is representant voor de personen in het systeem, gaat iedereen in het systeem af. Bij iedere persoon gebeurt er iets in haar en daardoor ook bij mijzelf. Herkenning, bevestiging, verontwaardiging, verbazing, angst, verdriet…het komt allemaal voorbij. En dan opeens, zie ik in mijn ooghoek het paard in beweging komen. Het verlaat de veilige plek achter het hek, loopt het systeem in. Tikt voorwerpen aan, personen in het systeem, spiegelt, laat zien waar het klopt of juist niet. Waar nog iets mist, er nog een voorwerp (situatie) ontbreekt. Gefascineerd en vol verwondering kijk ik wat het paard mij te vertellen heeft.
De coach vraagt om op mijn eigen pion/plek te gaan staan. Het paard staat heel dichtbij. “Ehhhh, het kan toch geen kwaad hè?” Vraag ik. Want stiekem vind ik het best griezelig om zo dicht bij het dier te staan. De coach stelt gerust, houdt het paard haarfijn in de gaten. En het paard, blijft heel rustig staan. Verroert zich niet. Als ik op mijn plek sta, krijg ik een steuntje in de rug van het dier. Of het wil zeggen: “het is goed zo. Ga maar rustig staan.” Het staat schuin achter mij, het hoofd op schouderhoogte. Ik voel de energie van het paard aan mijn rechterzijde. Het straalt liefde en warmte naar mij, steunend, helend. Ik voel de boodschap van het paard. “Het is goed, ik ben hier, je staat er niet alleen voor. Het is goed, jij bent goed, krachtig, mooi, blijf maar staan, ik sta achter je!”
Een zucht ontglipt langs mijn lippen, ik voel een glimlach op mijn gezicht komen, de frisse buitenlucht mijn longen instromen. Ik haal diep adem en wil het paard een knuffel geven. Wat was dit een ontroerende en ongelooflijk mooie ervaring. Achter laten wat er was, de toekomst vol vertrouwen tegemoet. Nieuwsgierig en open wat deze ervaring mij verder zal brengen.
Met dank aan het lieve paard (Kristal) wat mij zo oprecht, open, warm en liefdevol spiegelde. En natuurlijk aan mijn coach (Tirza) die dit met volle openheid, kwetsbaarheid, vertrouwen, warmte en liefde heeft begeleid.
