Biancaaaaaaa!!!!! Verschrikt kijk ik op. Ik heb mijzelf net op de bank genesteld met een boek en een dampende kop koffie. Heerlijk even genieten van het ochtend zonnetje die door mijn raam heen piept. Wat is dat nu? Wie gilt daar zo hard en waar komt het vandaan? Biancaaaaaa!!! Gaat het nog eens. Nu hoor ik dat het achter mijn kastdeurtjes vandaan komt. Resoluut leg ik mijn boek weg, zet mijn koffiekopje op tafel en stap met stevige tred op mijn kast af. Ik trek de deurtjes met een ruk open. “Zeg, wat moet dat hier?” vraag ik abrupt. “Wij willen eruit!! Naar buiten!!!” krijst het uit de kast. Ik kijk verontwaardigd in de kast en zie mijn fotocamera en lenzen verhit heen en weer springen. “Wij zijn het zat om hier al weken opgesloten te zitten in het donker!”.
Oké, oké, ze hebben ook wel een beetje gelijk. Het is alweer even geleden dat ik mijn fotocamera en lenzen uit de kast heb gehaald. Ik had het ook zo druk met andere dingen. “Ja precies! Je hebt het ook zo druk met andere dingen. Je hebt zeker geen tijd meer voor ons. Bent veel te veel bezig met die nieuwe hobby van je”, roept één van de lenzen. “Ja!” roept een ander. “Sinds jij die ODETTE ontmoet hebt, zien we je alleen nog maar met een pen in de hand om van die ‘SCHRIJFSELS’ te maken”. Tja, ik moet eerlijk bekennen dat ik de laatste tijd veel plezier heb in het schrijven van verhalen. Heerlijk om mijn gedachten op papier te zetten of een woord in gedachten te nemen en vervolgens gewoon beginnen met schrijven. En dan maar zien wat er komt. “Je bent ons vast VERGETEN!” roept vervolgens mijn camera. Nou ja, vergeten, vergeten. Dat is nou ook weer niet waar. Ik ben mijn camera en lenzen zeker niet vergeten. Maar, er gebeurt momenteel zoveel in mijn leven.
Mijn baan opgezegd! Want dat ik daar niet blij van werd, is inmiddels wel duidelijk. Tobben met mijn gezondheid, al voor de zoveelste keer geveld geweest door een fikse griep. Vast iets met ‘weerstand’. Ik had gedacht dat wanneer ik rust zou vinden, dit wel beter zou worden. Maar blijkbaar is mijn lijf het daar nog niet mee eens. Het voelt momenteel alsof ik mijzelf weer een beetje opnieuw moet uitvinden. Waar word ik nou écht blij van. Wat geeft mij energie, heb ik plezier in, vind ik leuk om te doen én waar kan ik dan ook nog mijn geld mee verdienen. In mijn privé activiteiten is dat niet zo moeilijk. Daar weet ik heel goed waar ik energie van krijg en waar ik blij van word. Ja, dat zijn dingen als zingen, acteren, fotografie, dansen, met vrienden op stap, slowrunnen, lekker wandelen in de natuur! Maar zelfs voor al die dingen heb ik soms gewoon niet genoeg energie. Of stribbelt mijn lijf zó tegen, dat het niet altijd lukt.
Maar, op werkgebied. Ik weet het echt even niet. Oké, ik kan op zich goed coachen, teams begeleiden en ook in mijn interim-opdrachten ben ik echt wel goed. Alleen, ik voel het niet. Niet echt! Nou ja, misschien hoef ik het ook nog even niet te weten. Dat vind ik wel moeilijk hoor, want normaal gesproken weet ik het altijd heel goed. Dus, even stilstaan. Voelen wat mijn lijf mij te vertellen heeft, niet in beweging komen maar gewoon ‘zijn’ in het hier en nu. Poeh, dat is eigenlijk niets voor mij. En toch, ik weet dat ik het nu even nodig heb om het te laten zijn. Te wachten en voelen tot het vanzelf weer gaat stromen. Want…dat het weer gaat stromen, dat weet ik zeker! Waar, wanneer, wat en hoe? Dat weet ik nog even niet.
Er wordt ongeduldig aan mijn mouw getrokken. “Gaan we nu?” hoor ik vanuit de kast. Ja, we gaan! Tijd om vandaag weer eens lekker op pad te gaan. De zon opzoeken. Vitamine D opdoen én mijn fotocamera en lenzen weer eens gezellig mee op stap te nemen om ‘pakkende beelden’ te schieten. Wie weet wat er tijdens dit soort wandelingen nog eens in mijn brein schiet aan ideeën voor de toekomst.
