“Het is echt een mooie baan, eindverantwoordelijk en ja, er moet echt nog van alles gebeuren dus heel erg passend bij jouw veranderkracht…de vernieuwer” hoor ik haar zeggen. Ergens diep van binnen voel ik dat hele kleine waakvlammetje langzaam opvlammen. Je weet wel, zo’n piepklein vlammetje wat je eigenlijk al uit had willen zetten maar toch altijd op de waakstand blijft staan. “Ja”, denk ik. Het klinkt inderdaad als een baan die mij zou passen, waarin mijn veranderkracht en HR-kennis vol van pas zouden komen.
“Néé!!!” hoor ik opeens een stemmetje roepen. “Niet doen! Niet doen!” Het is mijn ‘pas op voor je valkuil’ stemmetje. “Neeeee!!!” roept ze weer. “Daar word jij toch helemaal niet blij van! Dat weet je nu toch wel? Dat is echt veel te saaaaaaaiii! Dan ben je binnen no time weer terug bij af. Ga je je vervelen. Tja, en we weten allebei wat daarvan komt!” Ze is heel resoluut in haar mening. “Oké” denk ik. Ze heeft wel een punt. Eigenlijk weet ik al heel lang dat ik niet langer blij word van banen in het HR vak, niet eindverantwoordelijk, niet als verandermanager, gewoon niet. Het voelt al heel lang als een kunstje. Het is niet uitdagend genoeg, té smal ook. Dus, het wordt wel tijd dat ik naar mijn innerlijke stemmetjes ga luisteren.
“Ach” roept mijn stemmetje vanuit mijn hang naar zekerheid en vooral maar bezig willen zijn. “Het kan toch geen kwaad om het tijdelijk te doen? Tot je iets anders hebt? Dan ben je in ieder geval lekker aan de slag en kun je van daaruit verder kijken.” “Hmmmm” ja dat klinkt wel heel verleidelijk. Want momenteel verveel ik mij dood. Wil ik heel graag weer een fijne uitdaging. Waar ik mijn tanden in kan zetten, nieuwe dingen kan leren en mijzelf weer verder kan ontwikkelen. Want ja, dat is ook wie ik ben. Altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen, vernieuwend bezig kunnen zijn, groei, ontwikkeling. Stil zitten is echt zó niks voor mij.
“Neeeeeee”, roept het andere stemmetje weer. “Doe het niet! Echt hoor niet doen! Blijf nu maar gewoon eens rustig afwachten tot die ene baan voorbijkomt waar jij wél blij van wordt. Iets wat past bij jouw talenten, jouw energie, jouw drive en vooral de ontwikkeling die jij afgelopen jaren hebt doorgemaakt. Val nu niet weer terug in dat oude bekende. Dat brengt alleen maar gedoe. Zit je over een paar weken in hetzelfde schuitje omdat het uiteindelijk toch niet is waar je gelukkig van wordt”.
“Oké, oké” roep ik. “Je punt is duidelijk”. En ze heeft gelijk. Want ik weet en voel maar al te goed dat terugvallen in het oude mij niet helpt. Word ik geen leuker mens van. Ga ik alleen maar van ‘wiebelen’, word ik ‘kribbig’ en ‘lusteloos’. Dan voel ik de energie zo uit mijn lijf stromen. Nee, geen optie dus!
Ik weet heel goed wat ik wil, waar ik blij van word, energie van krijg. Ik wil zelf aan het ‘roer’ staan. Richting en koers kunnen bepalen, invloed uitoefenen. Mijn vernieuwende, bestuurlijke talenten de ruimte kunnen geven. Samen met een mooi team mogen ‘bouwen’ aan een toekomstbestendige organisatie. In een omgeving waar mijn kleurrijke, authentieke, eigenzinnige en zeker ook kunstzinnige kanten er mogen zijn. Dus ja, het is verstandig om deze droom na te leven. Want ik weet zeker dat die ene leuke, passende baan langskomt.
“Nee”, zeg ik. “Dank je wel voor het aanbod. Ik voel mij gevleid dat je mij op deze plek ziet en aan mij hebt gedacht. Maar ik laat deze baan voorbijgaan. Dit is niet meer waar ik blij van word én dan wordt de organisatie dat uiteindelijk ook niet.
