Zo, daar sta ik dan. Bam! Als een heus agendapunt op de vergadering! Daar kan echt helemaal niemand omheen. Ik voel mij stralen en groeien van trots. Wat een eer! Wel bungel ik helemaal onderaan, als aller-aller-laatste, dat dan weer wel.
Het voelt een beetje als vroeger bij de gymles, dan werd ik altijd als allerlaatste gekozen. Nou ja, eigenlijk werd ik niet eens gekozen maar bleef ik gewoon over en mocht ik aansluiten bij de groep waar nog iemand nodig was. Zo van…ga jij maar bij hen want daar is nog plek.
Snel schud ik deze gedachte van mij af. Nee, dit keer is het anders. Ik hoef niet gekozen te worden, hoef ook niet bang te zijn dat ik niet aan de beurt kom. Nu weet ik zeker dat ik aan bod kom. Ik ben helemaal in jubelstemming en voel mij heel speciaal.
Het leuke is dat ik ook nog een naam heb. Een heuse titel. Hoe ik heet? Nou dat zal ik jullie vertellen. Rapapapa (tromgeroffel)…ik heet: ‘de laatste werkdag van Bianca!’. Stoer he?! Ik groei van trots dat ik zo’n bijzondere status heb. Want alle andere agendapunten zijn behoorlijk standaard, zoals ‘opening’, ‘het verslag’, een aantal inhoudelijke agendapunten. Best een beetje saai, al zeg ik het zelf.
Neem dan mij, ik ben echt een beetje ‘bijzonder’. Net als Bianca zelf, die is ook best een beetje ‘bijzonder’. Hoe ik dat weet? Nou, ik heb haar de laatste tijd zo eens in de gaten gehouden, geobserveerd. Het valt mij op dat ze er wel uitspringt, met haar kleurrijke outfit, haar energieke persoonlijkheid en de gedrevenheid waarmee zij de dingen doet. Ze ziet er altijd tiptop verzorgd uit. Draagt lekkere vrolijke kleuren, leuke patronen én altijd met bijpassende schoenen en brillen. Soms heeft ze wel wat meer ‘neutrale’ kleuren aan, maar dat gebeurt niet zo heel vaak. Maar ook dan passen haar schoenen en bril er uitstekend bij. Daar heeft ze er best veel van. Vooral schoenen! Ja, echt hoor…die heeft ze in allerlei verschillende uitvoeringen. Wel altijd degelijke schoenen, want Bianca draagt meestal geen hakken. Nee, daar zou ze dan een beetje op wiebelen. Het zijn altijd wel stevige boots, waar ze met haar stevige tred mee door de gangen kan lopen. Ik vind dat ook wel bij haar passen. Zo vol energie als ze meestal is. Bianca gaat ergens voor 200% voor, wil graag verandering en beweging brengen. Wil altijd vooruit, gericht op de toekomst. Aan terug kijken doet ze liever niet. Dat vindt ze maar saai en ingewikkeld. Nee, ze is meer van de grote lijnen op naar een nieuwe stip op de horizon. Ze is vooral oplossingsgericht, daadkrachtig en durft daarbij van de gebaande paden af te stappen en op zoek te gaan naar meer ‘out-of-the-box’ oplossingen. Ze vindt het heerlijk om haar ideeën te delen en mensen mee te nemen in haar enthousiasme en drive. Soms is ze zo enthousiast dat ze wel eens een beetje doordrijft. Ze is dan in haar hoofd al vijf stappen verder dan haar omgeving. Zo snel kan het af en toe gaan in haar denken. En dan vergeet ze dat niet iedereen even snel is als zij en de ander iets meer tijd nodig heeft om haar ideeën te kunnen volgen. Tja, en dan gaat het wel eens mis. Dan kan het best een beetje schuren met haar omgeving. Het is dan handig dat ze ‘op haar handen’ gaat zitten. Niet letterlijk natuurlijk, maar meer even achteroverleunen om te observeren wat er om haar heen gebeurt. Even voelen, toetsen, vragen of iedereen wel mee is. Dat weet ze ook wel hoor…maar ja, we hebben allemaal zo onze valkuilen he. Zolang we er maar van blijven leren en onszelf blijven ontwikkelen.
Ahum, ik dwaal volledig af van de agenda! Want ja, we hadden het over mij. Het allerlaatste agendapunt op de agenda. Ik zie mijzelf op alle beeldschermen én uitgeprinte versies staan. Bijna alsof ik dubbelzie. Ik word er zelfs een beetje duizelig van. Nieuwsgierig kijk ik om mij heen. De tafel zit vol met collega’s en natuurlijk is Bianca er zelf ook. Het zou gek zijn als zij er niet zou zijn, want tenslotte ga ik als ‘agendapunt’ over haar. Zouden de mensen blij zijn dat ze haar laatste dag heeft? Of zouden ze het jammer vinden, vraag ik mij af. Ik kan het niet zo goed zien. Iedereen is heel serieus met elkaar in gesprek over alle andere punten. Stap voor stap wordt de agenda behandeld. Pfff, wat duurt dat lang! En ik ben al niet zo’n geduldig type. Saai hoor om zo lang te moeten wachten. In mijn hoofd neurie ik maar een liedje, misschien dat de tijd dan wat sneller gaat. Met een schuin oog kijk ik naar Bianca. Is zij ook onrustig? Want, net als ik, kan zij soms ook ongeduldig zijn. Dat zie ik dan aan haar gezicht, dat is meestal een open boek. ‘What you see is what you get’. Hmmm, nee ze maakt geen onrustige indruk. Ze zit er behoorlijk relaxed bij. Wel weer in een mooie kleurrijke outfit. Zoals ze kwam, verlaat ze het gebouw.
“Agendapunt 8”, hoor ik iemand roepen vanuit de zaal. Oh…het is zover! Ik ben aan de beurt. Spannend! Ik zie dat er een bos bloemen tevoorschijn wordt gehaald. Eén van de personen in de zaal overhandigd die aan Bianca terwijl ze haar een aantal woorden toespreekt. Dat is vast ‘de baas’ van de organisatie. Ik zie dat Bianca de bloemen aanneemt. Even zie ik haar slikken, zou ze het dan toch moeilijk vinden om zo in het middelpunt te staan? Om afscheid te nemen misschien? Tja, wie zal het zeggen. Bianca is als mens snel geraakt, dat vind ik ook zo mooi aan haar.
Ik hoor Bianca de mensen aan tafel toespreken. Over dat haar tijd in de organisatie kort maar krachtig was, turbulent ook wel en dat het nu tijd is voor nieuwe avonturen. En dan, dan is het opeens voorbij. Het agendapunt is afgehandeld. Ik ben klaar. ‘Over en uit’. Het voelt wel een beetje als een anticlimax. Ben ik hier de hele vergadering nu zo opgewonden over geweest? Uiteindelijk was mijn moment super kort en had best nog wat langer in de ‘spotlight’ willen staan.
Ik kijk nog even om mij heen. Bianca zie ik, met haar bloemen, stilletjes verdwijnen door de deur. “Dag” roept ze. “Dank jullie wel” en “Tot ziens”! Nou, ik hoop maar dat Bianca genoten heeft van dit moment. En dat ze, met al haar kleurrijke energie, weer een mooie nieuwe baan tegemoet gaat.
Ik zucht nog even na, een zucht van tevredenheid. Ik heb genoten van de vergadering. En wie weet, mag ik ooit nog eens schitteren als ‘agendapunt’.
